W związku z nadchodzącymi Świętami postanowiłem sprezentować studentom kierunków humanistycznych drobny poradnik, który powinien im ułatwić życie w nadchodzącym roku. Oto on:
Postmodernizm w domu i zagrodzie
Bez wątpienia napisanie dobrej pracy krytyczno-literackiej nie jest sprawą prostą. Warto jednak posiąść tę umiejętność, żadna praca semestralna nie będzie dla nas problemem, a pomożemy nawet mniej uzdolnionym kolegom i koleżankom.
Do jej stworzenia potrzebne nam będą następujące pomoce naukowe:
- dowolne dzieło teoretyków postmodernizmu (np. „Pismo filozofii” J. Derridy)
- komputer ze sprawną klawiaturą ( istotne są zwłaszcza znaki – (),?! kursywa i wytłuszczenie)
- słownik języka francuskiego (ambitni studenci mogą korzystać także ze słownika niemieckiego)
Tworzenie dzieła rozpoczynamy od napisania dużymi, drukowanymi literami pierwszego zdania które nam przychodzi do głowy. Może ono brzmieć „Pozdrowienia dla cioci Marylki z Zabrza”, „Jurek to baran”, „Wzrost deficytu budżetowego ma bezpośrednie przełożenie na jakość życia mieszkańców” itp. Pozostańmy jednak w obrębie literatury i napiszmy:
SŁOWACKI WIELKIM POETĄ BYŁ.
Nikt oczywiście nie może mieć złudzeń, że podbije serce wykładowcy i do tego humanisty twórczością opartą na prostych, logicznych zdaniach. Leżąca przed nami książkę (patrz pkt. 1) rzucamy za siebie przez lewe ramię, i ze strony, na której się otworzyła wypisujemy nieznane nam zwroty.
W moim wypadku były to:
moment semiotyczny, teleologia, arbiralny, engramatyczny, nomoza, różnia, struktura fenomenologiczna.
Łączymy teraz wyszukane wyrazy w sposób zupełnie przypadkowy z wymyślonym wcześniej zdaniem, co w efekcie daje:
„Moment semiotyczny znaku „Słowacki” konstytuuje teleologiczną różnię między arbitralną strukturą fenomenologiczną „ poeta” tu i teraz, a jej nomotezą engramatyczną tam i kiedyś, nadając jej ważność ukierunkowaną na obecność w przeszłości”
Prawda, że lepiej? Studenci mniej ambitni mogą pozostać na etapie tradycyjnej analizy literackiej i oddać już pracę wykładowcy. My jednak nie spoczniemy na laurach i nadamy zdaniu ostateczny szlif tłumacząc niektóre wyrazy na francuski lub niemiecki. Nie wyjaśniono dotychczas dlaczego inne języki nie wchodzą w rachubę i np. angielski z miejsca dyskwalifikuje autora.
Po dokonaniu tłumaczenia wytłuszczamy niektóre miejsca, wpisujemy w nawiasach pierwsze skojarzenia z poprzedzającymi wyrazami kończąc wielokropkiem lub znakiem zapytania, wstawiamy wszelkie dostępne na klawiaturze znaki interpunkcyjne i dowolne przedrostki. Oto efekt końcowy:
Moment semiotyczny znaku/ów „Słowacki” (Mickiewicz? Nasza Szkapa…?) konstytuuje różnię – differance – pomiędzy arbitralną strukturą fenomenologiczną „poete” ( poetesse…?) Tu i Teraz, a jej nomotezą en-gramatyczną Tam i Kiedyś; nadając jej ważność ukierunkowaną na obecność – Dasein w przeszłości.
Praca tak napisana bez wątpienia wzbudzi podziw każdego wykładowcy zapewniając nam spokój w najbliższym roku akademickim.
